Αυτονόητα

Για τα της Ελλάδας ενημερώνομαι από το διαδίκτυο, συγκεκριμένα από το protagon.gr, το news247.gr και μιας και η επικαιρότητα είναι πολιτική, συχνά και από τις ιστοσελίδες των κομμάτων (dimiourgiaxana.gr, xryshaygh.gr, και άλλες). Στους "ειδησεογράφους" μου, υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση "αυτονόητης καταδίκης" της Χρυσής Αυγής, π.χ. των δηλώσεων Μιχαλολιάκου για τον συνταγματάρχη της χούντας Παπαδόπουλο, της μπουνιάς που έριξε ο Κασιδιάρης στην Κανέλη, των γεγονότων της Πάτρας, του Παντείου και άλλων.

Αυτή η καταδίκη ΔΕΝ είναι αυτονόητη. ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι αυτονόητο.

Φαίνεται και από τα σχόλια σε αυτές τις δημοσιεύσεις, όπου αναγνώστες (που χαρακτηρίζονται συλλήβδην "φανατικά" μέλη της Χρυσής Αυγής) δικαιολογούν, επιχειρηματολογούν ή απλά "φχαριστιούνται" από παρόμοιες δράσεις. Θα ήταν τόσο ανακουφιστικό όλα αυτά τα σχόλια να προέρχονταν από αληθινά φανατικούς, σκληροπυρηνικούς, "επαγγελματίες" σχολιαστές, αλλά δεν είναι τόσο πιθανό πια. Υπάρχει "κοινός" κόσμος που τους αναγνωρίζει, τους επικροτεί και λογικά θα τους ψηφίσει. Αυτός ο κόσμος ίσως πράγματι πιστεύει ότι ο "φασισμός" της Χρυσής Αυγής δεν είναι πρόβλημα. Ίσως πιστεύει ότι στη χούντα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Δεν είναι αυτονόητο γι' αυτούς να καταδικάσουν κυνήγια λαθρομεταναστών, ξύλο στους "προδότες" και τις υπόλοιπες δραστηριότητες του κόμματος.

Δεν ξέρω πως μπορεί να μιλήσει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους. Μια "ρομαντική" προσέγγιση θα ήταν να τους βάζαμε έναν έναν να βασανίσουν έναν πέραν πάσης αμφιβολίας ένοχο εξαθλιωμένο μετανάστη που έκλεψε, σκότωσε, κατέστρεψε. Ή έναν διεφθαρμένο πολιτικό, ίσως. Όπως λέει και ο Edd Stark του Game of Thrones "he who passes the sentence must swing the sword". Αν όλοι αυτοί δίνουν δίκιο στη Χρυσή Αυγή, ας δούμε αν έχουν την καρδιά να κάνουν το έργο της.

Όταν όμως δούμε ότι πράγματι δεν έχουν πρόβλημα να σηκώσουν και οι ίδιοι το χέρι, πώς ακριβώς θα κατευνάσουμε τη "δίκαιη" οργή τους; Πως θα τους πολεμήσουμε εμείς, που η ανθρωπιά; ανοησία; τύχη; μας επέτρεψαν να μην μισούμε κανέναν και να μην καταλαβαίνουμε καμία βια; Θα ηττηθούμε, φυσικά, γιατί μόνο μια ζωή έχουμε και θα μας την πάρουν εύκολα.

Ή θα πρέπει να γίνουμε εμείς οι βασανιστές και οι δήμιοι τους, καθένας μας ξεχωριστά. Μα τότε, ποιό το νόημα; "Εμείς τηρούμε τους νόμους", θα πείτε. Ε και; Ανθρώπινοι είναι οι νόμοι και οι θεοί δεν υπάρχουν. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να τηρούμε "λάθος" νόμους, όπως λέμε ότι γίνεται στον "ισλαμικό κόσμο".

Είμαστε ξανά τόσο κοντά στο Διχασμό; Γιατί να μην αυτοπεριοριζόμαστε, περνώντας αόρατα από τον κόσμο αυτό, διαρκώς αμφιβάλλοντες για το αν όσα ξέρουμε είναι "σωστά" ή "λαθος";