10 Μαΐου 2012

Ξηλώνοντας

Ένα στοιχείο που λείπει, μαζί με διάφορα άλλα από τα (ασυνάρτητα συνήθως) κείμενά μου είναι η έλλειψη της θέλησης της δημιουργίας. Γράφω και ξαναγράφω ότι δεν γράφω παρά μόνο για να γράφω, χωρίς να φαίνεται πως θέλω γράφοντας να "γράψω" ούτε να μου λένε ότι "έγραψα"! Η προηγούμενη πρόταση δουλεύει και με άλλα ρήματα όπως "απολογούμαι" και "αγαπάω".

Σκαρώνω μικρά λεκτικά φράκταλ, αριστουργήματα στα μάτια μου, τα οποία θαυμάζω μονάχος μιας και πιστεύω ότι είναι ακατανόητα στους άλλους. Αφήνω όλα τα ίχνη που θα ήθελα να βρω από τους ανθρώπους που κυνηγάω: ίχνη που οδηγούν σε παράδοξους πλανήτες. Δυνητικά θα μπορούσα είτε να σταματήσω να γράφω, είτε να γράψω καθαρότερα (ξανά το "απολογούμαι" και το "αγαπάω" είναι δόκιμες αντικαταστάσεις).

Μα έγραψα κι άλλοτε ότι με βλέπω σαν παζλ. Δεν ξέρω αν είναι αυτό η αιτία ή η συνέπεια του ότι βλέπω και όλους τους άλλους ανθρώπους σαν παζλ. Να μια άλλη εικόνα: να κοπιάζεις να συνθέσεις ένα παζλ μόνο και μόνο για να δεις ότι απεικονίζει κάτι άλλο απ' αυτό που θά 'θελες. Πόσες και πόσες φορές...

Κάθε φορά υπάρχουν πληροφορίες πάνω στο κουτί: ηλικία, κομμάτια, θέμα. Και απ' όλα τα παζλ λείπει πάντα ένα ή περισσότερα κομμάτια, που συνήθως τα κρύβουν καλά και δεν μ' αφήνουν να τα πάρω. Το δικό μου κομμάτι που δεν θα μπορέσετε να βρείτε είναι ίσως "γιατί υπάρχω" και "πώς να αγνοήσω το ότι δεν ξέρω γιατί υπάρχω".