15 Απριλίου 2012

Ο βασιλιάς των ανόητων


Μια από τις πιο ωραίες "αισθήσεις" που έχω συχνά είναι αυτή του "έκανα λάθος!". Όντας άνθρωπος προβληματισμένος συνήθως με ένα σωρό πράγματα, πολύ δε συχνότερα αναποφάσιστος και αδιάφορος απέναντι σε κρίσιμα ζητήματα, η συνειδητοποίηση ότι μια αλληλουχία σκέψεων αντέχει την εσωτερική αξιολόγηση και "βγάζει κάπου" είναι σαν την ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου!

Σήμερα λοιπόν διάβασα ένα άρθρο περί της επιλογής υποψηφίων. Αντιγράφω το σημείο-κλειδί:

"Το μόνο που θα ήθελα να υπενθυμίσω είναι ότι πριν από 20 χρόνια κάποιοι στη Θεσσαλονίκη ψήφιζαν Παναγιώτη Ψωμιάδη όχι επειδή πίστευαν στις διοικητικές του ικανότητες: ψήφιζαν για πλάκα, για αντίδραση στους «σοβαρούς» ή «σοβαροφανείς» πολιτικούς –βάλτε εσείς τον τίτλο, μικρή σημασία έχει. Μεγάλη σημασία έχει, όμως, το ότι η εποχή μας ευνοεί τη δημιουργία πολλών νέων Ψωμιάδηδων."

Τα τελευταία χρόνια ψήφιζα κι εγώ για πλάκα, στηρίζοντας κόμματα που παρουσιάζονταν από τα ΜΜΕ ως "επικίνδυνα" για το πολιτικό σύστημα, το οποίο ασφαλώς απεχθάνομαι εξαιτίας της διαφθοράς που το έχει διαβρώσει απ' άκρο σ' άκρο (μπλιαχ... τι ποίησις... απολογούμαι και συνεχίζω απλούστερα).

Διαβάζοντας αυτό το άρθρο λοιπόν συνειδητοποίησα ότι αυτή η στάση είναι εύκολη, ανώριμη και βίαιη, διότι ο πραγματικός της στόχος είναι η οδήγηση της κατάστασης σε τέτοιο αδιέξοδο που μόνο με επαναστάσεις ή άλλες ανώμαλες τεχνικές μπορεί να επανέλθει η ομαλότητα. Αυτή η προσέγγιση δηλαδή απαλλάσσει μεν από την απογοήτευση της προδοσίας από "ανθρώπους στους οποίους πίστεψα" αλλά είναι επικίνδυνη για την ζωή μου σε αυτόν τον τόπο.

Σε συνδυασμό με ένα άλλο άρθρο το οποίο γράφει για τον Σαμαρά, συνειδητοποιώ ότι η καλύτερη λύση είναι ασφαλώς δυσκολότερη:

"Γεμίζει το ψηφοδέλτιό του με υποψήφιους βουλευτές που ακολουθούν την αλάνθαστη συνταγή απαξίωσης του ρόλου τους και της πολιτικής, που βλέπουν την συμμετοχή τους στα κοινά όχι σαν αποστολή αλλά σαν τακτοποίηση, που έχουν αποδείξει ότι δεν διαθέτουν την πολιτική οντότητα να συμπεριληφθούν σε ένα οιονεί σώμα αρίστων όπως πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να βλέπουμε τη Βουλή. Δεν θα έπρεπε να κατανοεί ότι στη νέα δύσκολη για όλους πολιτική περίοδο, το κύτταρο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ο βουλευτής, θα πρέπει να είναι προικισμένος με χαρακτηριστικά που είχαμε ξεχάσει ότι είναι απαραίτητα όπως υπερηφάνεια, γενναιότητα, αξιοπρέπεια, αυταπάρνηση, πολιτική ακεραιότητα, μεταξύ των άλλων;"

Πρέπει δηλαδή να ψάξω εγώ καθέναν από τους υποψήφιους, να τους ζυγίσω με αυτά τα κριτήρια και να τους εμπιστευτώ αληθινά. Αυτό φυσικά είναι δύσκολο μέσα στον κυκεώνα της παραπληροφόρησης και της αφάνειας στην οποία είναι καταδικασμένοι αυτοί οι υποτιθέμενα υπαρκτοί άριστοι. Είναι ακόμα δυσκολότερο αν σκεφτεί κανείς το "δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιός είσαι", που καταδικάζει αυτόματα καθέναν που συμπράττει με κόμματα που είναι γνωστό ότι περιλαμβάνουν διεφθαρμένους πολιτικούς. Αλλά είναι καλύτερη λύση από το να επιλέγεις έναν ανόητο για βασιλιά.

... ή θα ήταν, αν πράγματι ψήφιζα σε αυτές τις εκλογές.

3 σχόλια:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.