19 Μαρτίου 2011

Συμβιβασμός

Αυτήν την περίοδο η κυρίαρχη αίσθηση μέσα μου είναι μια αηδία, μια απόλυτη έλλειψη διάθεσης ενασχόλησης με τα "προβλήματα" που απασχολούν την "κοινωνία" μου. Παρ' όλ' αυτά, επεξεργάζομαι μια ιδέα μέσα μου και επειδή αυτή τη στιγμή έχω μια διάθεση "κραυγής", γράφω μερικά σχόλια εδώ με αφορμή μια συζήτηση στο φόρουμ της Σχολής από την οποία προσπαθώ να αποφοιτήσω εδώ και κάνα δίμηνο...

Έχουμε μια κατάληψη σε μια Σχολή που αριθμεί περί τους X φοιτητές (είναι θλιβερό ότι δεν κατάφερα να εντοπίσω καμία επίσημη πηγή για το Χ. Ας πούμε όμως ότι δεδομένου ότι στο έτος μου αριθμήθηκα ως ~200ος εισαχθείς και η Σχολή έχει 5 έτη μια συντηρητικότατη αλλά αποδείξιμη εκτίμηση δείχνει ότι τα μέλη της είναι περίπου 1000 ανα πάσα στιγμή. Το πραγματικό μέγεθος κυμαίνεται στις 2000 νομίζω). Ο τρόπος που αποφασίζεται αυτή η κατάληψη είναι μέσω μιας Γενικής Συνέλευσης του Φοιτητικού Συλλόγου στην οποία μετείχαν ~250 άτομα.

Οι Χ-250 φοιτητές απαξιώνουν τη Συνέλευση, εντούτοις αυτή αποφασίζει την κατάληψη. Πολλοί, ανάμεσά τους κι εγώ θεωρούμε ηλίθια ιδέα την κατάληψη της Σχολής. Προσωπικά θεωρώ ακόμα πιο ηλίθια ιδέα την εν γένει δυνατότητα μιας συνέλευσης φοιτητών να αποφασίζουν οτιδήποτε πιο δραστικό από "προτάσεις" για τη Σχολή. Είναι όμως πρακτικά αδύνατο να ανατρέψουμε αυτή τη Συνέλευση: δεν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τους συμβιβασμούς που χρειάζονται για να πετύχουμε το στόχο μας.

Κάποτε ήμουν ένα ασήμαντο μέλος μιας ομάδας που άφησε για λίγο στην άκρη ό,τι άλλο έκανε και κέρδισε μια τέτοια Συνέλευση και κράτησε κάποια μέρα τη Σχολή ανοικτή. Την επόμενη εβδομάδα η Συνέλευση συνεκλήθη ξανά και η Σχολή ξανάκλεισε. Δεν είμασταν έτοιμοι να χάσουμε κι άλλο χρόνο για να κερδίζουμε τέτοιες Συνελεύσεις. Δεν είχαμε χρόνο ούτε και διάθεση να πολεμήσουμε την ίδια τη Συνέλευση που δεν μας άρεσε έτσι όπως γινόταν. Συμβιβαστήκαμε με την κατάσταση και απλώς αποχωρήσαμε.

Εναλλακτικά ίσως μπορούσαμε να συμβιβαστούμε διαφορετικά: Να μπούμε στο "σύστημα", να "δεχτούμε" τη Συνέλευση, να γίνουμε "πολιτικοί" και μετά να την καταργήσουμε. Επικίνδυνος δρόμος. Ο Orwell γράφει στο "1984" ότι ποτέ κάποιος δεν παίρνει την εξουσία για να την "παραχωρήσει". Επίσης, είμαι βέβαιος ότι τότε το "σύστημα" θα επιστράτευε πιο βίαια μέσα για να "μας" αντιμετωπίσει (και μάλιστα σε χώρους ανομίας-ασύλου) και τότε θα είχαμε άλλον έναν συμβιβασμό που ελπίζω δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Εγώ νομίζω ότι κάναμε μια τρύπα στο νερό. Πρόσφατα διάβασα το "Έγκλημα και τιμωρία" του Ντοστογιέβσκι και παραλληλίζω τη στάση μας με αυτή του πρωταγωνιστή: κάναμε το "έγκλημα" να θεωρήσουμε ότι μπορούμε να πάμε ενάντια στο "σύστημα" και να το νικήσουμε στο πρώτο βήμα αλλά δεν είμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι τη δικαίωση. Έτσι εγώ αποχωρώ με το κεφάλι σκυμμένο.

Η ιδέα που υποσχέθηκα στον πρόλογο, ερμηνεύει όλη την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία μας  ακριβώς επειδή υπάρχουν από τη μια μεριά οι διαβρωμένοι που σε κάθε τους "έγκλημα" επισημαίνουν ότι ο τόπος είναι γεμάτος "εγκληματίες" και από την άλλοι οι "αδιάφθοροι" που δεν θέλουν να κάνουν το πρώτο τους "έγκλημα" ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους "εγκληματίες".

Σκοτεινές σκέψεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.