6 Φεβρουαρίου 2011

Νόμος;

Είχα γράψει κάποτε αυτό το απόφθεγμα:

"Να μπορείς να ζεις έτσι ώστε να μη χρειάζεται ποτέ να σκέφτεσαι αν αυτό που κάνεις είναι νόμιμο ή παράνομο."

Σε άλλη ευκαιρία είχα κάνει μια πολύ ήπια αυτοκριτική στην μη-ενασχόλησή μου με την πολιτική. Τελευταία παρατηρώ πόσο εύκολα "περνάω" άρθρα που διαβάζω στην Καθημερινή και αφορούν το πανεπιστημιακό άσυλο, τα σκάνδαλα, το κίνημα "δεν πληρώνω", τις απεργίες και άλλα φλέγοντα της επικαιρότητας. Μην παρεξηγηθώ, δεν τα προσπερνώ από αδιαφορία όλα αυτά. Καταβάλλω μάλιστα σημαντικές προσπάθειες για να ασχοληθώ διεξοδικά, να διαβάσω το άρθρο μέχρι τέλους, να το κριτικάρω εσωτερικά και να επαναπροσδιορίσω τις όποιες "σταθερές" μου.

Δυστυχώς όμως παραμένω πρακτικός άνθρωπος. Άνθρωπος των έργων δηλαδή. Προσέξτε πως κινείται ας πούμε η σκέψη μου:

Πανεπιστημιακό άσυλο == αδυναμία της αστυνομίας να ενεργεί εντός ορισμένων γεωγραφικά χώρων => ανάθεση "εποπτείας" (;) τήρησης της τάξης σε άλλο όργανο (πρύτανης, σύγκλητος). Κάπου εδώ αρχίζει η κατρακύλα μου... "πως μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να διοικήσουν;", "τι δουλειά έχουν οι φοιτητές να συμμετέχουν στην εκλογή τους;", "πως αξιολογείται το έργο τους;", "γιατί όλοι οι άριστοι του έτους μου αφού συγκρούστηκαν με αυτό το σύστημα όσο άντεξαν, έφυγαν απ' την Ελλάδα;"

Σκάνδαλα => διαρκής φημολογία για διαφθορά πολιτικών, για μίζες. Γιατί ποτέ κανείς δεν τιμωρείται; Γιατί υπάρχει "βουλευτική ασυλία"; Σε τι έλεγχο υπόκεινται οι πολιτικοί;

"Δεν πληρώνω" => συστηματική παραβατικότητα σε διόδια, εισιτήρια ΜΜΜ και αλλού. Γιατί και πάλι κανένας δεν τιμωρείται; Γιατί υπάρχει αυτή η σιωπηλή ανοχή; Μόνο η συνείδησή μου με ωθεί τελικά στο να πληρώσω εισιτήριο;

Απεργίες => στα ΜΜΜ, στα φαρμακεία, στα ιατρεία. Παλιότερα στις ΔΕΚΟ, τους ΟΤΑ, καταλήψεις στις Σχολές, κλείσιμο δρόμων. Όλοι αυτοί έχουν αιτήματα που θέλουν να ικανοποιηθούν από το κράτος. Το κράτος ούτε τα αιτήματα ικανοποιεί, ούτε τους απεργούς ελέγχει. Γιατί δεν ικανοποιούνται τα αιτήματα; Γιατί δεν σταματούν οι απεργίες;

Όλα αυτά βέβαια, στην παρούσα μου φάση (ολοκληρωμένο ακαδημαϊκό πρόγραμμα, αναμονή κατάταξης στο στρατό, ασφάλεια στην οικογένεια, καλή υγεία, πολύς ελεύθερος χρόνος) δεν με πιέζουν άμεσα. Πιέζουν όμως τους υπόλοιπους πολίτες που θέλουν φάρμακα, θέλουν να πληρώσουν το λεωφορείο και να μετακινηθούν, θέλουν εμπιστοσύνη και συμμετοχή σε όσα ελέγχουν τη ζωή τους, θέλουν να μείνουν εδώ και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Είναι χαμένο το παιχνίδι της "αγνότητας"; Αν εγώ κυνηγάω κάποιο "ιδανικό" μήπως πρέπει και να εργαστώ επ' αυτού; Πρέπει να καταγγείλω εγώ αυτόν που δεν χτυπάει εισιτήριο στο λεωφορείο και θα οδηγήσει μαζί με τους υπόλοιπους λόγους στην αύξηση της τιμής; Ή αυτόν που αντιγράφει στο διαγώνισμα και θα οδηγήσει μαζί με τους άλλους λόγους στην απαξίωση του πτυχίου μου; Πρέπει να τιμωρήσω εγώ τον πολιτικό που στην ερώτηση "κλέψατε;" απαντά "οι άλλοι έκλεψαν περισσότερο;"; Πως να τον τιμωρήσω; Να κατέβω στο δρόμο και να ζητήσω τι;

Αν όλα αυτά πρέπει να τα κάνω εγώ, εμένα ποιός με ελέγχει; Ο αστυνομικός που αναγκάζεται να αφήσει ελεύθερο τον άνθρωπο που σπάει μάρμαρα στην πλατεία Συντάγματος για να εκτοξεύσει; Και αν τον αφήσει επειδή δεν έχει επαρκή τεκμήρια (ούτε καν οι φωτογραφίες δεν είναι αξιόπιστες) γιατί δεν έλεγξε τον άλλο που όντως τα έσπασε; Γιατί δεν ελέγχει αυτόν που δεν πληρώνει διόδια, αυτόν που πωλεί χωρίς απόδειξη;

Πως να καταφέρει να ελέγξει όλους αυτούς τους "διεφθαρμένους"; Ποιός θα ελέγξει όλους αυτούς τους "διεφθαρμένους"; Τους "αγανακτισμένους" "δίκαια"; Οι λέξεις ασφαλώς χάνουν εδώ το νόημά τους. Επομένως και τα άρθρα της Καθημερινής χάνουν το νόημά τους. Καλά τα λέμε, δίκιο έχουμε και "εμείς" οι "αγνοί", αλλά όσο δεν υπάρχει κάτι να κάνουμε, το πηλίκο είναι 0.

1 σχόλιο:

  1. - Ποιός θα ελέγξει όλους αυτούς τους "διεφθαρμένους"; Τους "αγανακτισμένους" "δίκαια";

    O Batman.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.