Μόνος κυβέρνησα | * | τη θλίψη μου |
Μόνος αποίκησα | * | τον εγκαταλειμμένο Μάιο |
Μόνος εκόλπωσα | * | τις ευωδιές |
Επάνω στον αγρό | * | με τις αλκυονίδες |
Τάισα τα λουλούδια κίτρινο | * | βουκόλισα τους λόφους |
Επυροβόλησα την ερημιά | * | με κόκκινο! |
Είπα: δε θα 'ναι η μαχαιριά | * | βαθύτερη από την κραυγή |
Και είπα: δε θα 'ναι το 'Αδικο | * | τιμιότερο απ' το αίμα! |
Το χέρι των σεισμών | * | το χέρι των λιμών |
Το χέρι των εχτρών | * | το χέρι των δικών |
Μου, εφρένιασαν εχάλασαν | * | ερήμαξαν αφάνισαν |
Μία και δύο | * | και τρείς φορές |
Προδόθηκα κι απόμεινα | * | στον κάμπο μόνος |
Πάρθηκα και πατήθηκα | * | σαν κάστρο μόνος |
Το μήνυμα που σήκωνα | * | τ' άντεξα μόνος! |
Μόνος απέλπισα | * | το θάνατο |
Μόνος εδάγκωσα μες στον Καιρό | * | με δόντια πέτρινα |
Μόνος εκίνησα | * | για το μακρύ |
Ταξίδι σαν της σάλ | * | πιγγας μες στους αιθέρες! |
'Ηταν στη δύναμή μου η Νέμεση | * | το ατσάλι κι η ατιμία |
Να προχωρήσω με τον κορνιαχτό | * | και τ' άρματα |
Είπα: με μόνο το σπαθί | * | του κρύου νερού θα παραβγώ |
Και είπα: με μόνο το 'Ασπιλο | * | του νου μου θα χτυπήσω! |
Στο πείσμα των σεισμών | * | στο πείσμα των λιμών |
Στο πείσμα των εχτρών | * | στο πείσμα των δικών |
Μου, ανάντισα κρατήθηκα | * | ψυχώθηκα κραταιώθηκα |
Μία και δύο | * | και τρείς φορές |
Θεμέλιωσα τα σπίτια μου | * | στη μνήμη μόνος |
Πήρα και στεφανώθηκα | * | την άλω μόνος |
Το στάρι που ευαγγέλισα | * | το 'δρεψα μόνος! |
-- Οδυσσέας Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.